Alweer over de helft....

Zoals de titel het al zegt, ik ben al over de helft. Dit zeg ik met gemengde gevoelens. Van de ene kant vind ik het een hele fijne gedachte dat ik alle mensen die ik mis weer ''snel'' zie (dat zijn er namelijk nogal wat haha). Maar van de andere kant ga ik het hier straks ook ontzettend missen. Alles gaat hier met het grootste gemak. Eten haal je op iedere hoek van de straat. Je hoeft in de ochtend niet je boterhammen te smeren voor de lunch maar je gaat naar een warung waar je voor nog geen euro eet en drinkt. Als je iets uit de supermarkt moet halen hoef je ook niet ver te gaan, ook die zit op iedere hoek van de straat. De mensen zijn hier super vriendelijk. Zelfs in het verkeer doen ze niet vervelend of agressief naar de ''Bule''. (Zo noemen ze blanke mensen hier) Stiekem ben ik een beetje verliefd geworden op het land. Al had ik dat stiekem van te voren al wel gedacht. Maar ik kom wel terug hoor maak je maar geen zorgen!! ;)

Afgelopen week heb ik weer een hoop meegemaakt. Het vriendinnetje van Joey is eindelijk gearriveerd! Nadat ik mijn toets had gemaakt (ik had namelijk toetsweek) heb ik haar ontmoet. Het was al meteen heel erg gezellig (Na lange tijd eindelijk weer een meisje... kan ik het weer over meiden dingen hebben!)
De volgende dag zijn we naar een waterval gereden. De rit ernaartoe was al een hele beleving op zich. Ik ging samen met m'n huisgenoten en een Indonesische jongen. Omdat ik niet zo'n hele zware scooter heb, had die nogal moeite met de bergen. Op een gegeven moment heb ik de scooter zelfs naar boven moeten duwen!!
Eenmaal aangekomen bij de waterval moesten we ongeveer nog een uur wandelen voordat we er eindelijk waren. Maar het uitzicht en de waterval maakten alles goed!! Ongelooflijk hoe mooi het er was. Ondanks dat het water best koud was, hebben we er toch in gezwommen.
De volgende dag stond in het teken van winkelen... ik had namelijk besloten dat ik de Merapi wilde beklimmen. Maar omdat dit niet mijn plannen waren toen ik hier naartoe kwam, was ik niet voorbereid. Geen goede schoenen en geen rugzak. Na een hele dag slenteren had ik dan eindelijk mijn Timberlands en een backpack.
Nou de volgende dag moest ik er dan echt aan geloven. Eerst in de ochtend Bahasa (hierdoor moest ik heel vroeg opstaan) en rond 14:00 uur reden we thuis weg, op weg naar een van de meest actieve vulkanen in de wereld. Omdat we op de vulkaan zouden blijven slapen hebben we eerst een tent en dergelijken gehuurd. Na een twee uur durende rit kwamen we aan bij een warung waar we nog hadden gegeten voordat we de vulkaan op gingen. Scooters geparkeerd en hup... daar begon de klim. Het eerste uur scheen heel zwaar te zijn... en ja hoor. Na nog geen 10 minuten was ik al aan het hijgen. Het was zo ontzettend steil dat je helemaal voorovergebogen moest lopen. Daarbij kwam ook nog eens dat ik ongeveer 12 kilo op mijn rug had. Op een gegeven moment hadden we eindelijk de gate bereikt. Vanaf hier zou het ''echt'' beginnen. Na 10 à 20 minuutjes hadden we een pauze. Meestal kwam dat door mij, maarja wat wil je ook... helemaal ongetraind een berg beklimmen (en dan meteen zo'n zware categorie) is ook niet niks. 3 uur later rond 22:00 uur kwamen we eindelijk bij het kamp aan waar we zouden overnachten. De tent moest worden opgezet en we moesten nog eten koken. Rond 00:00 uur lagen we dan eindelijk te slapen. Om 03:00 ging de wekker alweer omdat we voor zonsopkomst de top wilden bereiken. Het was erg mistig en het miezerde een beetje waardoor we per ongeluk het verkeerde pad genomen hadden. Dit bleek namelijk het pad terug naar beneden te zijn. Nou... wij maar weer terug naar beneden op zoek naar het goede pad. Ondertussen was het ook al aan het regenen. Omdat het op een gegeven moment naar mijn idee zo gevaarlijk was en ik het niet meer verantwoord vond om naar de krater te klimmen heb ik samen met een andere jongen die mee was besloten om terug te lopen naar het platform. Ik wilde mijn leven niet riskeren voor het zien van een krater (er is zelfs een paar jaar geleden iemand in de krater gevallen en overleden). Mijn huisgenoten zijn wel samen met onze gids (een klasgenoot die de Merapi al 3 keer heeft beklommen!!!) naar de krater gelopen. Eenmaal weer aangekomen op het platform hebben we, nadat de mist over was genoten van de zonsopkomst. Het uitzicht was adembenemend mooi!! Omdat we toch een top wilden bereiken ben ik samen met die andere jongen naar een andere top gelopen. Nou en toen moesten we ook weer terug naar beneden. Wat een helse tocht. Dan zie je pas waar je de avond ervoor gelopen hebt. Ik heb de bijnaam ''The white Baboon'' gekregen ik denk dat dat wel genoeg zegt haha. Af en toe voelde ik mij een ware aap die naar beneden slingerde.
Zondag heb ik uitgerust omdat ik helemaal gesloopt was van dit avontuur. Ik ben heel trots op mijzelf dat ik deze uitdaging behaald heb maar mij zie je nooit meer terug op die berg!

Door omstandigheden ga ik helaas niet meer naar Bali.... maar ik ga een hoop andere leuke dingen doen op de vrije dagen die ik heb. Over 11 dagen komen papa, mama en Lisa. Ik kan niet wachten om ze eindelijk te zien... Twee maanden zonder ze is toch best wel lang hoor...

Tot de volgende blog,
Liefs Renée