Een saai begin met een super einde

Zo daar zit ik dan... buiten op een stoeltje met uitzicht op de sawa's en op genung Merapi mijn reisverhaal van afgelopen week te typen. Een week waarin niet veel bijzonders gebeurde maar waarin ik vooral aan het aftellen was totdat papa, mama en Lisa zouden arriveren. 

Maandag tot en met donderdag had ik gewoon stage en school. Donderdag heb ik overigens wel nog iets spannends gedaan.... Mijn haar was zo lang geworden waardoor het er zo slierterig uitzag dat ik heb besloten om naar de kapper te gaan. Sorry Carin... ik ben vreemdgegaan haha! Toen mijn haren gewassen waren en ik in de stoel zat stond ik doodsangsten uit. Ik had gezegd hoe ik het wilde maarja... zou het ook goed komen? Het leek op een gegeven moment wel heel kort en toen ik dacht dat ze klaar was, ze had immers de schaar weggelegd, pakte ze een pluk haren en zette de schaar erin. Mijn ogen werden heel groot en ik wilde bijna een gil geven. Omdat de kapster schrok van mijn reactie stopte ze acuut en liet ze zien dat het een schaar was waar je je haar mee kon uitdunnen, geen gewone schaar dus! Gelukkig! Toen het eenmaal in model was geföhnd was ik heel erg blij met het eindresultaat. Het is niet scheef geknipt en niet te kort! Precies zoals ik het wilde hebben! :)

Vrijdag had ik mijn laatste Bahasa les. Omdat ik op de aankomende vrijdagen iets anders wil gaan doen lukte het niet meer om dit te combineren. Donderdag mag ik hiervan mijn certificaat ophalen! Ben benieuwd.

Zaterdag stond het wassen van kleren centraal. Omdat ik mijn koffer moest inpakken, moesten alle kleren ook gewassen worden. Nog maar 1 nachtje slapen voor dat ik papa, mama en Lisa weer zou gaan zien...

Vandaag was het dan eindelijk zover! De laatste dingetjes regelen en dan hup met de scooter naar Frans. Frans is de eigenaar van Alamanda B&B waar ik aankomende week zal verblijven. Omdat de scooter dus mee moet naar Frans kon ik geen taxi nemen. Dan maar de Indonesische manier, koffer tussen mijn benen regencape aan (want het regende en niet zo'n beetje ook) google maps in mijn hand en hup zo naar Frans. Eenmaal aangekomen bij Frans, moesten we nog even wachten omdat het vliegtuig vertraging had. 
Eindelijk was het dan zo ver, we reden richting het vliegveld! Op mijn telefoon checkte ik de hele tijd of ze al geland waren. Ja hoor... ze waren geland. Omdat je via een groot raam naar de bagagebanden kunt kijken, was ik tussen alle mensen opzoek naar een bekend gezicht. En opeens tussen alle mensen door zag ik ze staan! Ze moesten nog even op hun koffers wachten maar toen ze eindelijk door de deur kwamen lopen kon mijn geluk even niet op. Het gevoel was onbeschrijfelijk!! Na 11 weken zag ik ze eindelijk weer! :) 'S avonds hebben we nog wat gegeten en gekletst en toen was het alweer tijd om naar bed te gaan. Vanuit Nederland hebben ze nog wat lekkere dingen meegenomen zoals snoepjes en KAAS!!! Als je mij nu ergens gelukkig mee kan maken is het wel kaas. Ook hadden ze chocolade paaseitje meegenomen die ze gekregen hadden van Jo & Door. Dankjewel! :) Het smaakt veel lekkerder dan de chocolade van hier!!

Ik heb ontzettend veel zin in aankomende week! En ik kan niet wachten om alle dingen te gaan doen die we gepland hebben.

Tot de volgende update
Liefs Renée