Laatste blog vanuit Indonesië

Zo… dit wordt mijn laatste reisverhaal vanuit Indonesië. De tijd gaat zo snel voorbij, niet normaal!
In mijn vorige blog vertelde ik kort dat de Ramadan was begonnen. Van allerlei verschillende mensen hoorde in verhalen waardoor ik niet wist wat ik er nou van moest vinden. Ik heb het nu zelf een aantal dagen mogen ondervinden en eigenlijk is er niet heel veel anders aan dan normaal. Wat mij opvalt is dat de gebeden die je normaal uit de moskee hoort, nu veel zachter zijn. Normaalgesproken hoor je een aantal keer per dag iemand roepen vanuit de moskee maar dat is nu dus niet echt meer het geval. Wat ik ook bijzonder vind maar ergens natuurlijk wel snap is dat eetkraampjes overdag dicht zijn of helemaal zijn afgeschermd voor de buitenwereld. Zo zijn de ramen bij de Mac Donalds op Jl. Malioboro afgeplakt zodat je er niet meer naar binnen kunt kijken en wordt je bij eetkraampjes vaak achter in weggestopt om te eten en zijn ook alle ramen en deuren dicht. Ook hoor je iedere avond vuurwerk en is het heel druk op straat als ze bijna mogen gaan eten. Hier is dat rond 16:00-17:00.

Omdat dit de laatste week samen met mijn huisgenootjes was, hebben we nog heel veel leuke dingen gedaan. Ik hoefde alleen maandag nog naar stage en daarna niet meer. Op de dagen dat ik niet meer naar stage hoefde wilde ik naar een Indonesische school maar dat is er helaas niet meer van gekomen omdat het nu Ramadan is en er dan andere programma’s gevolgd worden.

Dinsdag had ik de laatste lesdag op de universiteit.

Woensdag zijn we naar de Prambanan geweest. Dit is een van de bekendste tempels hier in Yogya die wij alle drie nog niet hadden bezocht. Van de entree schrokken wij wel. We moesten met studentenkorting €14,00 betalen waarschijnlijk denk je nu… dat is toch niet veel?! Maar wij zijn zo gewend aan lage prijzen dat wij hier best wel van schrokken. Een andere tempel niet heel ver van Candi Prambanan vandaan kost maar €0,70. Dit prijsverschil komt alleen maar door de bekendheid van de tempel. Toeristen betalen hier namelijk bij toeristische attracties altijd de ‘’bule prijs’’.

De tempel is wel super mooi. Op het complex zelf, staan ook nog een aantal andere tempels. Verder hebben we de hele dag met vrienden gegeten omdat Avy en Joey bijna gaan reizen en ik bijna vertrek.

Donderdag zijn we eerst gaan ‘’ontbijten bij een vriend van ons. Zijn Indonesische vriendinnetje had suuuper lekker gekookt. Daarna zouden we eigenlijk naar een gekleurde sloppenwijk gaan, ook wel bekend als Kampung Pelangi. Omdat Google Maps ons in de steek had gelaten, kwamen we net voor vertrek erachter dat het geen 1,5 uur reizen was maar 3 uur. Hierdoor zouden we dat niet meer redden en zijn we gaan zwemmen bij een hotel.

Omdat we dus gisteren niet naar de Kampung Pelangi konden gaan, zijn we vandaag vroeg opgestaan om na een 3 uur durende reis op de scooter deze bijzondere wijk te bezichtigen. Na ongeveer twee uurtjes zijn we gestopt bij een kleine kampung pelangi. Deze lag op onze route en die wilde wij ook zien.

Een uurtje later kwamen we eindelijk aan bij Kampung Pelangi in Semarang. Het is dat ik nog zo ver en zo lang terug moet rijden… maar dit doe ik nooit meer haha. Ondanks dat de reis heel erg zwaar was, was het wel een super mooie wijk. Het is eigenlijk een sloppenwijk die ze geverfd hebben om toeristen aan te trekken zodat ze geld kunnen verdienen. Nadat we hier hebben rondgewandeld en natuurlijk foto’s hebben gemaakt, zijn we naar een soort museum gereden dat op het einde van de straat lag. Dit is het Nederlands Indonesische Spoorwegmuseum. Een vriend van ons zei dat het een museum met heel veel deuren was en het daarom de moeite waard was om te bezoeken maar dat was het dus niet helemaal. Het was wel de moeite waard om het te bezoeken hoor maar zelf heb ik niet zo veel op met treinen.

Zaterdag zijn we naar een aidshuis gegaan. Mijn huisbaas en bazin steunen een aids huis hier in Yogya omdat zulke mensen hier worden afgestoten door de familie. De oprichtster van dit huis was een aantal jaar geleden ook op de AIDS Conference in Melbourne. In het begin wist ik totaal niet wat ik mij hierbij voor moest stellen maar ik vond het heel interessant. Hoe zulke mensen hier geholpen worden om ondanks dat hun leven geruïneerd wordt door zo’n ziekte er toch nog het beste van te maken.

Na dit bezoek zijn we naar de kapper gegaan om onze haren te knippen en heb ik nog wat spulletjes gekocht.

Omdat Joey vannacht de Sindoro heeft beklommen en Joey en Avy maandag vertrekken hebben we niks bijzonders gedaan. Ik heb alvast een begin gemaakt met het inpakken van mijn koffers zodat ik het niet allemaal op het laatste moment hoef te doen. Als afsluiter van een hele leuke stageperiode en een hele gezellige tijd met mijn twee huisgenoten zijn we sushi gaan eten. Hier hebben we heel vaak over gepraat en gefantaseerd. Het was in een woord HEERLIJK!!!

Volgende week mijn laatste weekje alleen en dan zit het er voor mij alweer op…

Liefs Renée